| เป็นที่สุด กับ ถึงที่สุด ของศาลปกครอง |
 |
|
|
| คุณนิธินันท์ สุขวงศ์
อัยการจังหวัดประจำกรม
สำนักงานคดีปกครอง สำนักงานอัยการสูงสุด
|
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
 |
โดยปกติคำพากษาหรือคำสั่งของศาล ย่อมจะถูกตรวจสอบ ทบทวนได้ ยกเว้นแต่จะมีกฎหมายกำหนดห้ามไว้ ในบทความนี้ จะเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเงื่อนไขของการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครอง ซึ่งผู้เขียนได้ตรวจสอบคำพิพากษาของศาลปกครองสูงสุด ประกอบกับกฎหมายของศาลปกครอง ในส่วนที่เกี่ยวกับการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่ง ซึ่งการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งนั้น ตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2542 ได้กำหนดไว้ใน
มาตรา 73 การคัดค้านคำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นนั้น ให้ยื่นอุทธรณ์ต่อศาลปกครองชั้นต้นที่มีคำพิพากษาหรือคำสั่งภายในกำหนดสามสิบวันนับแต่วันที่ได้มีคำพิพากษาหรือคำสั่ง ถ้ามิได้ยื่นอุทธรณ์ตามกำหนดเวลาดังกล่าว ให้ถือว่าคดีนั้นเป็นอันถึงที่สุด
คำพิพากษาหรือคำสั่งตามวรรคหนึ่งให้หมายความรวมถึง คำสั่งเกี่ยวกับการละเมิดอำนาจศาลหรือคำสั่งอื่นใดที่ทำให้คดีเสร็จเด็ดขาด
ในกรณีที่ศาลปกครองสูงสุดเห็นว่าคำอุทธรณ์ใดมีข้อเท็จจริงหรือข้อกฎหมายที่ไม่เป็นสาระอันควรได้รับการวินิจฉัย ศาลปกครองสูงสุดจะสั่งไม่รับอุทธรณ์นั้นไว้พิจารณาก็ได้
คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองสูงสุดให้เป็นที่สุด
และตามระเบียบของที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2543 ได้กำหนดไว้ใน
ข้อ 100 คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นที่กฎหมายหรือระเบียบนี้มิได้กำหนดให้ถึงที่สุด ให้อุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุด
คำสั่งระหว่างพิจารณาที่ระเบียบนี้มิได้กำหนดให้อุทธรณ์ระหว่างพิจารณาได้ ให้อุทธรณ์ คำสั่งดังกล่าวพร้อมกับการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่งที่ทำให้คดีเสร็จเด็ดขาดจากศาล
ซึ่งกฎหมายและระเบียบข้อดังกล่าวเป็นหลักกฎหมายในเรื่องของการอุทธรณ์คำพิพากษาหรือคำสั่ง โดยเฉพาะระเบียบข้อดังกล่าว ให้ถือหรือตรวจสอบคำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลชั้นต้นที่ศาลได้สั่งตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2542 หรือตามระเบียบของที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2543 ว่า การสั่งการตามพระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2542 หรือตามระเบียบของที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2543 นั้น พระราชบัญญัติจัดตั้งศาลปกครองและวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2542 หรือตามระเบียบของที่ประชุมใหญ่ตุลาการในศาลปกครองสูงสุด ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ.2543 ได้บัญญัติกำหนดให้ในกรณีนั้น ๆ ถึงที่สุด หรือไม่ ถ้ามิได้กำหนดให้ถึงที่สุดแล้ว ก็ย่อมอุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุดได้ ตามระเบียบข้อ 100 ดังกล่าว เมื่ออุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุดได้ ศาลปกครองสูงสุดก็ย่อมตรวจสอบการสั่งการนั้น ๆ ได้ ตามหลักการของการอุทธรณ์ ซึ่งในระเบียบฯ ดังกล่าว มีหลาย ๆ กรณีที่บัญญัติให้การสั่งการใด ๆ ถึงที่สุด และนอกจากคำว่า ถึงที่สุดแล้ว ในระเบียบนั้นเอง ในการสั่งการบางเรื่อง ระเบียบนั้น ๆ ใช้คำว่า เป็นที่สุด เช่น
ข้อ 30 การฟ้องคดีต่อศาลปกครองต้องยื่นฟ้องภายในกำหนดระยะเวลาและตามหลักเกณฑ์ที่บัญญัติไว้ในมาตรา 49 มาตรา 51 และมาตรา 52
คำฟ้องที่ยื่นเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลาการฟ้องคดีแล้ว ให้ศาลมีคำสั่งไม่รับไว้พิจารณาและสั่งจำหน่ายคดีออกจากสารบบความ เว้นแต่ศาลเห็นว่าคดีนั้นเป็นประโยชน์แก่ส่วนรวมหรือมีเหตุจำเป็นอื่นโดยศาลเห็นเองหรือคู่กรณีมีคำขอ ศาลจะรับไว้พิจารณาก็ได้ คำสั่งรับคำฟ้องไว้พิจารณาให้เป็นที่สุด
ข้อ 44 ผู้ถูกฟ้องคดีจะฟ้องแย้งมาในคำให้การก็ได้ คำฟ้องแย้งนั้นให้ถือเสมือนเป็นคำฟ้องใหม่
ในกรณีที่คำฟ้องแย้งนั้นเป็นเรื่องอื่นที่ไม่เกี่ยวกับคำฟ้องเดิม ให้ตุลาการเจ้าของสำนวนสั่งไม่รับคำฟ้องแย้ง คำสั่งดังกล่าวให้เป็นที่สุด
ข้อ 76 คำสั่งของศาลในการกำหนดมาตรการหรือวิธีการคุ้มครองอย่างใด ๆ เพื่อ
บรรเทาทุกข์ชั่วคราวก่อนการพิพากษา หรือวิธีการเพื่อคุ้มครองประโยชน์ของผู้ขอในระหว่าง
การพิจารณาหรือเพื่อบังคับตามคำพิพากษา ให้กระทำโดยองค์คณะ โดยไม่ต้องมีคำแถลงการณ์
ของตุลาการผู้แถลงคดี เว้นแต่องค์คณะจะเห็นสมควรให้มีคำแถลงการณ์ ในกรณีดังกล่าว
คำแถลงการณ์นั้นจะกระทำด้วยวาจาก็ได้
คำสั่งไม่รับหรือยกคำขอของผู้ฟ้องคดีหรือคู่กรณีให้เป็นที่สุด
ข้อ 82 ผู้ฟ้องคดีอาจถอนคำฟ้องในเวลาใด ๆ ก่อนศาลพิพากษาหรือมีคำสั่งชี้ขาดคดีได้ การถอนคำฟ้องจะถอนเฉพาะบางข้อหาหรือบางส่วนของข้อหาก็ได้
การถอนคำฟ้องต้องทำเป็นหนังสือและลงลายมือชื่อผู้ฟ้องคดี แต่ถ้าผู้ฟ้องคดีถอน คำฟ้องด้วยวาจาต่อหน้าศาลในระหว่างการไต่สวนหรือการนั่งพิจารณาคดี ให้ศาลบันทึกไว้และให้ผู้ฟ้องคดีลงลายมือชื่อไว้เป็นหลักฐาน
ในกรณีที่มีผู้ฟ้องคดีหลายคน ผู้ฟ้องคดีแต่ละคนอาจถอนคำฟ้องของตนได้
การถอนคำฟ้องของผู้ฟ้องคดีดังกล่าวให้มีผลเฉพาะผู้ฟ้องคดีที่ถอนคำฟ้องนั้น เว้นแต่กรณีที่ผู้ถอน คำฟ้องเป็นผู้แทนของผู้ฟ้องคดีทุกคน การถอนคำฟ้องให้มีผลเป็นการถอนคำฟ้องทั้งคดี ในการนี้ ศาลจะไต่สวนเพื่อให้ได้ความเป็นที่ยุติว่าการถอนคำฟ้องของผู้แทนดังกล่าวเป็นไปตามความประสงค์ของผู้ฟ้องคดีทุกคนก่อนมีคำสั่งอนุญาตให้ถอนคำฟ้องก็ได้
เมื่อมีการถอนคำฟ้อง ให้ศาลอนุญาตและสั่งจำหน่ายคดีออกจากสารบบความ กับคืนค่าธรรมเนียมศาลทั้งหมดหรือบางส่วนให้แก่ผู้ฟ้องคดี แต่ในคดีที่เกี่ยวกับการคุ้มครองประโยชน์สาธารณะ หรือคดีที่การพิจารณาต่อไปจะเป็นประโยชน์แก่ส่วนรวม หรือการถอนคำฟ้องเกิดจากการสมยอมกันโดยไม่เหมาะสม ศาลจะมีคำสั่งไม่อนุญาตให้ถอนคำฟ้องก็ได้ คำสั่งไม่อนุญาตให้ถอนคำฟ้องให้เป็นที่สุด
ข้อ 84 ในวันนั่งพิจารณาคดีครั้งแรก หากคู่กรณีประสงค์จะยื่นคำแถลงเป็นหนังสือ
ตามมาตรา 59 วรรคสอง ให้ยื่นต่อศาลก่อนวันนั่งพิจารณาคดีหรืออย่างช้าที่สุดในระหว่างการ
นั่งพิจารณาคดี
คำแถลงตามวรรคหนึ่งจะยกข้อเท็จจริงที่ไม่เคยยกขึ้นอ้างไว้แล้วไม่ได้ เว้นแต่เป็นข้อเท็จจริงที่เป็นประเด็นสำคัญในคดีซึ่งคู่กรณีผู้ยื่นสามารถพิสูจน์ได้ว่ามีเหตุจำเป็นหรือพฤติการณ์พิเศษที่ทำให้ไม่อาจเสนอต่อศาลได้ก่อนหน้านั้น แต่ศาลจะรับฟังข้อเท็จจริงดังกล่าวได้ต่อเมื่อได้เปิดโอกาสให้คู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่งแสดงพยานหลักฐานเพื่อยืนยันหรือหักล้างแล้ว
คู่กรณีมีสิทธินำพยานหลักฐานมาสืบประกอบคำแถลงที่ยื่นตามวรรคหนึ่งได้ โดยให้ศาลพิจารณาสั่งอนุญาตเท่าที่เกี่ยวข้องกับคำแถลงและจำเป็นแก่คดีเท่านั้น คำสั่งดังกล่าวให้เป็นที่สุด
ซึ่งคำว่า ถึงที่สุด กับคำว่า เป็นที่สุด นั้น ย่อมแตกต่างกัน เพราะหากเหมือนกันแล้วย่อมไม่มีความจำเป็นที่จะต้องบัญญัติกำหนดขึ้นมาทั้งสองคำ ให้แตกต่างกัน การกำหนดสิทธิในการอุทธรณ์ตามบทบัญญัติของกฎหมายเป็นเรื่องที่มีผลกระทบต่อสิทธิหน้าที่ของบุคคล การอุทธรณ์ตามระเบียบของศาลปกครองในข้อ 100 นั้น หากเป็นคำพิพากษาของศาลก็ย่อมจะพิจารณาได้ง่ายเนืองจากหากเป็นคำพิพากษาของศาลชั้นต้น แน่นอนว่าย่อมต้องอุทธรณ์ต่อไปยังศาลสูง แต่กรณีจะมีปัญหาในเรื่องของคำสั่ง ว่าจะอุทธรณ์ได้หรือไม่ ซึ่งในกระบวนพิจารณาของศาลก่อนมีคำพิพากษา จะมีคำสั่งต่าง ๆ ออกมา ไม่ว่าศาลจะสั่งเองหรือคู่กรณีมีคำขอ คำสั่งต่าง ๆ เหล่านี้ บางคำสั่งจะอุทธรณ์ได้หรือไม่ จะต้องดูหลักเกณฑ์ในมาตรา 100 ประกอบด้วย หากคำสั่งใด มิได้กำหนดให้ถึงที่สุด ก็อุทธรณ์ได้ตามระเบียบฯ ข้อ 100 แต่หากคำสั่งนั้น กำหนดว่า ให้เป็นที่สุด แล้ว จะอุทธรณ์ได้หรือไม่ คำว่า เป็นที่สุด ตามความเข้าใจของผู้เขียน นั้น เห็นว่า ก็ไม่ได้หมายความว่า ถึงที่สุด ตามระเบียบฯ ข้อ 100 เพราะหากเหมือนกันก็น่าจะใช้ถ้อยคำเดียวกัน การใช้ถอ้ยคำให้แตกต่างกันย่อมมีนัยที่แตกต่างกัน ซึ่งในทางปฎิบัติจากการตรวจสอบคำพิพากษาศาลปกครองสูงสุด พบว่า มีคู่กรณีจำนวนไม่น้อยที่อุทธรณ์คำสั่งศาลปกครองกลางที่กำหนดให้เป็นที่สุด ต่อศาลปกครองสูงสุด เช่น
คดีหมายเลขแดงที่ อ.177/2553 คดีหมายเลขดำที่ อ.403/2549
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 ผิดสัญญาข้าราชการไปศึกษาต่อภายในประเทศภาคปกติ และผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 ผิดสัญญาค้ำประกันการปฏิบัติตามสัญญาดังกล่าว กับผู้ฟ้องคดี (สำนักงานคณะกรรมการการศึกษาขั้นพื้นฐาน) ผู้ฟ้องคดีจึงฟ้องขอให้ผู้ถูกฟ้องคดีทั้งสองร่วมกันหรือแทนกันรับผิดชำระ เงินให้แก่ผู้ฟ้องคดี จึงเป็นคดีพิพาทเกี่ยวกับสัญญาทางปกครอง ตามมาตรา 9 วรรคหนึ่ง (4) แห่ง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ เมื่อผู้ฟ้องคดีมีคำสั่งลงวันที่ 5 สิงหาคม 2540 อนุญาตให้ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 ลาออกจากราชการก่อนชดใช้ทุนตามสัญญา ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 จึงผิดสัญญา วันดังกล่าวจึงเป็นวันที่ผู้ฟ้องคดีรู้ถึงเหตุแห่งการฟ้องคดีนี้ แต่ผู้ฟ้องคดียื่นฟ้องคดีนี้เมื่อวันที่ 11 เมษายน 2546 จึงเป็นการยื่นฟ้องคดีเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลาตามมาตรา 51 แห่ง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ แต่เนื่องจากมีการเปลี่ยนแปลงระยะเวลาการฟ้องคดีประเภทนี้จากเดิมสิบปีนับ แต่วันผิดสัญญาตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาเป็นหนึ่งปี นับแต่วันที่รู้หรือควรรู้ถึงเหตุแห่งการฟ้องคดีตามมาตรา 51 แห่งพระราชบัญญัติข้างต้น ซึ่งคณะกรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำนาจหน้าที่ระหว่างศาลได้มีคำวินิจฉัยใน เรื่องดังกล่าวไว้ตามคำวินิจฉัยที่ 25/2545 ลงวันที่ 14 สิงหาคม 2545 และผู้ฟ้องคดีได้ยื่นฟ้องคดีภายในหนึ่งปีนับแต่วันที่มีคำวินิจฉัยของคณะ กรรมการวินิจฉัยชี้ขาดอำนาจหน้าที่ระหว่างศาลดังกล่าว จึงถือได้ว่าเป็นกรณีที่มีเหตุจำเป็นเกี่ยวกับอำนาจพิจารณาพิพากษาของศาล ซึ่งเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมที่ศาลรับคำฟ้องไว้พิจารณาได้ ศาลปกครองชั้นต้นอาจใช้ดุลพินิจรับ คำฟ้องที่ยื่นเมื่อพ้นกำหนดระยะเวลาการฟ้องคดีไว้พิจารณาตามที่มาตรา 52 วรรคสอง แห่ง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ และข้อ 30 วรรคสอง แห่งระเบียบของที่ประชุมใหญ่ฯ ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2543 ที่กำหนดให้คำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นที่รับคำฟ้องคดีที่ยื่นเมื่อพ้นกำหนด ระยะเวลาการฟ้องคดีแล้วไว้พิจารณาเป็นที่สุด ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 จึงไม่อาจอุทธรณ์คัดค้านคำสั่งดังกล่าว และศาลปกครองสูงสุดก็ไม่มีอำนาจทบทวนการใช้ดุลพินิจมีคำสั่งดังกล่าวของศาล ปกครองชั้นต้นได้ (คดีนี้ ศาลใช้คำว่า ไม่อาจอุทธรณ์คัดค้าน)
คำสั่งที่ ร.258/2553 คำร้องที่ ร.495/2553
ผู้ฟ้องคดีฟ้องว่าผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 (นายกเทศมนตรีตำบลช้างเผือก) ได้อนุญาตให้บริษัท ศ. ก่อสร้างอาคารโดยไม่ชอบด้วยกฎหมาย เนื่องจากไม่ได้มีการจัดทำรายงานการวิเคราะห์ผลกระทบด้านสิ่งแวดล้อม และการก่อสร้างทำให้ประชาชนที่อยู่บริเวณใกล้เคียงได้รับความเดือดร้อนเสีย หาย ขอให้ศาลเพิกถอนคำสั่งของผู้ถูกฟ้องคดีที่ 1 ที่อนุญาตให้ก่อสร้างอาคารดังกล่าว พร้อมทั้งมีคำขอให้ศาลมีคำสั่งระงับการก่อสร้างอาคารไว้เป็นการชั่วคราวจน กว่าศาลจะมีคำพิพากษาถึงที่สุด ศาลปกครองชั้นต้นมีคำสั่งยกคำขอให้ศาลมีคำสั่งกำหนดวิธีการชั่วคราวก่อนการ พิพากษาของผู้ฟ้องคดี คำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นดังกล่าวย่อมเป็นที่สุด ตามข้อ 76 วรรคหนึ่ง แห่งระเบียบของที่ประชุมใหญ่ฯ ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2543 ดังนั้น คำร้องอุทธรณ์คำสั่งศาลปกครองชั้นต้นดังกล่าวของผู้ฟ้องคดีจึงเป็นคำอุทธรณ์ที่ไม่ชอบด้วยข้อ 100 วรรคหนึ่ง และต้องห้ามตามกฎหมายหรือยื่นโดยผิดระเบียบ ตามข้อ 104 วรรคสอง แห่งระเบียบดังกล่าว (คดีนี้ ศาลใช้คำว่า เป็นคำอุทธรณ์ที่ไม่ชอบด้วยข้อ 100 ทั้ง ๆ ที่ ข้อ 100 บัญญัติว่า ถึงที่สุด มิได้ใช้คำว่า เป็นที่สุด )
คำสั่งที่ ร.183/2553 คำร้องที่ ร.303/2553
ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 (ผู้อำนวยการเขตบางนา) มีคำสั่งห้ามมิให้ผู้ฟ้องคดีหรือบุคคลใดใช้อาคารในส่วนที่ดัดแปลงโดยไม่ได้ รับอนุญาต และให้ผู้ฟ้องคดีดำเนินการแก้ไขเปลี่ยนแปลงอาคารให้ถูกต้องตามรายการ 4 รายการด้วยกัน โดยให้ยื่นคำขอรับใบอนุญาตแก้ไขและดัดแปลงอาคารต่อเจ้าพนักงานท้องถิ่น ผู้ฟ้องคดียื่นอุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวต่อผู้ถูกฟ้องคดีที่ 3 (คณะกรรมการพิจารณาอุทธรณ์ในเขตกรุงเทพมหานคร) ซึ่งต่อมาได้วินิจฉัยอุทธรณ์ให้เพิกถอนคำสั่งให้ดำเนินการแก้ไขเปลี่ยนแปลง อาคารดังกล่าวเฉพาะบางรายการเท่านั้น นอกจากนี้ให้ยกอุทธรณ์ ผู้ฟ้องคดีจึงยื่นฟ้องต่อศาลปกครองชั้นต้นให้เพิกถอนคำสั่งและคำวินิจฉัย อุทธรณ์ดังกล่าว และยื่นคำร้องขอทุเลาการบังคับตามคำสั่งทางปกครองดังกล่าวด้วย ระหว่างพิจารณาคดี ผู้ฟ้องคดีได้รับคำสั่งให้รื้อถอนอาคารส่วนที่ดัดแปลงโดยไม่ได้รับอนุญาตภาย ใน 30 วัน ศาลปกครองชั้นต้นมีคำสั่งให้ยกคำขอทุเลาการบังคับตามคำสั่งที่ให้ผู้ฟ้องคดี ยื่นคำขอรับใบอนุญาตก่อสร้าง ดัดแปลง รื้อถอน (กรณีที่กระทำโดยไม่ได้รับใบอนุญาตหรือไม่ได้แจ้งต่อเจ้าพนักงานท้องถิ่น) และคำสั่งไม่รับคำขอของผู้ฟ้องคดีในส่วนที่ขอให้ทุเลาการบังคับตามคำสั่งให้ รื้อถอนอาคาร จึงถือว่าคำสั่งยกคำขอและคำสั่งไม่รับคำขอทุเลาการบังคับตามคำสั่งทางปกครอง ดังกล่าวของ ศาลปกครองชั้นต้นเป็นที่สุด ตามข้อ 73 วรรคสอง และข้อ 70 แห่งระเบียบของที่ประชุมใหญ่ฯ ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครอง พ.ศ. 2543 จึงต้องห้ามอุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุด ตามข้อ 100 วรรคหนึ่ง และข้อ 104 วรรคสอง แห่งระเบียบดังกล่าว เมื่อผู้ฟ้องคดียื่นอุทธรณ์คำสั่งยกคำขอและคำสั่งไม่รับคำขอทุเลาการบังคับ ตามคำสั่งทางปกครองดังกล่าวต่อศาลปกครองสูงสุดจึงเป็นการขัดต่อระเบียบดัง กล่าว การที่ศาลปกครองชั้นต้นมีคำสั่งไม่รับอุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวของผู้ฟ้องคดี จึงชอบด้วยกฎหมายแล้ว ( คดีนี้ศาลใช้คำว่า จึงต้องห้ามอุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุด ตามข้อ 100 วรรคหนึ่ง ทั้ง ๆ ที่ ข้อ 100 บัญญัติว่า ถึงที่สุด มิได้ใช้คำว่า เป็นที่สุด)
คำสั่งที่ ร.129/2553 คำร้องที่ ร.559/2552
ผู้ฟ้องคดีทั้งสองยื่นคำร้องขอให้ศาลมีคำสั่งทุเลาการบังคับตามคำสั่งของผู้ถูกฟ้อง คดีที่ 1 (ผู้อำนวยการเขตทวีวัฒนา) ตามคำสั่ง ที่ กท 8603/2995 ลงวันที่ 17 เมษายน 2551 ที่ให้ผู้ฟ้องคดีที่ 2 ระงับการใช้อาคาร 2 ชั้น ที่ก่อสร้าง อยู่บนที่ดินที่เช่าจากเจ้าของกรรมสิทธิ์ที่ดินไว้เป็นการชั่วคราวจนกว่าคดี จะถึงที่สุด ซึ่งศาลปกครองชั้นต้นได้มีคำสั่งไม่รับคำขอทุเลาการบังคับตามคำสั่งทางปกครอง ตามคำขอของผู้ฟ้องคดีทั้งสองไว้พิจารณาคำสั่งดังกล่าวจึงเป็นที่สุดตาม ข้อ 70 แห่งระเบียบของที่ประชุมใหญ่ฯ ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครองพ.ศ. 2543 ผู้ฟ้องคดีทั้งสองจึงไม่มีสิทธิอุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวต่อศาลปกครองสูงสุด (คดีนี้ใช้คำว่า ไม่มีสิทธิอุทธรณ์ )
คดีหมายเลขแดงที่ อ.8/2547 คดีหมายเลขดำที่ อ.6/2545
แม้การร้องทุกข์ต่อคณะกรรมการวินิจฉัยร้องทุกข์ของผู้ฟ้องคดี จะขาดอายุความร้องทุกข์ตามนัยมาตรา 23 วรรคหนึ่ง แห่ง พ.ร.บ. คณะกรรมการกฤษฎีกาฯ แต่หากคณะกรรมการวินิจฉัยร้องทุกข์เห็นว่าคำร้องทุกข์ที่ขาดอายุความดัง กล่าวจะเป็นประโยชน์แก่ส่วนรวมหรือประโยชน์สาธารณะ หรือเป็นปัญหาสำคัญอันควรแก่การแก้ไข อาจดำเนินการพิจารณาวินิจฉัยได้ตามนัยมาตรา 23 วรรคสอง แห่ง พ.ร.บ. ดังกล่าว และเมื่อเรื่องร้องทุกข์นั้นได้โอนมาเป็นคดีของศาลปกครอง ชั้นต้นตามมาตรา 103 วรรคสาม แห่ง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ และศาลปกครองชั้นต้นเห็นว่าการวินิจฉัยในประเด็นเนื้อหาแห่งคดีจะเป็น ประโยชน์แก่ส่วนรวม ศาลปกครองชั้นต้นย่อมสั่งรับคำฟ้องไว้พิจารณาวินิจฉัยต่อไปได้ตามมาตรา 52 วรรคสอง แห่ง พ.ร.บ. จัดตั้งศาลปกครองฯ ซึ่งคำสั่งรับคำฟ้องไว้พิจารณาย่อมเป็นที่สุดตาม ข้อ 30 วรรคสอง ของระเบียบฯ ว่าด้วยวิธีพิจารณาคดีปกครองฯ ดังนั้น การที่ผู้ถูกฟ้องคดีที่ 2 อุทธรณ์ว่า คดีของผู้ฟ้องคดีขาดอายุความตามกฎหมายแล้ว ศาลปกครองสูงสุดจึงไม่อาจรับอุทธรณ์คำสั่งรับคำฟ้องไว้พิจารณาของศาลปกครอง ชั้นต้นไว้พิจารณาได้[1]
จากคดีที่กล่าวมาทั้งหมด เป็นกรณีที่กฎหมายบัญญัติให้เป็นที่สุด แต่มิได้บัญญัติให้ถึงที่สุด ตามระเบียบฯ ข้อ 100 ข้างต้น โดยหลักแล้วหากกฎหมายกำหนดให้เป็นที่สุด ก็มิน่าจะอุทธรณ์ได้ แต่เมื่อพิจารณาหลักในการอุทธรณ์ที่กำหนดว่า คำพิพากษาหรือคำสั่งของศาลปกครองชั้นต้นที่กฎหมายหรือระเบียบนี้มิได้กำหนดให้ถึงที่สุด ให้อุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุด แล้ว ก็อาจจะเกิดความสับสนได้ ซึ่งก็แปลกประหลาดมาก หากว่ากันตามกฎหมายแล้ว หากคำสั่งนั้น กฎหมายมิได้บัญญัติให้ถึงที่สุด กฎหมายกำหนดไว้ให้อุทธรณ์ต่อศาลปกครองสูงสุดได้ เมื่อมีการอุทธรณ์คำสั่งที่กฎหมายไม่ได้บัญญัติให้ถึงที่สุดแล้ว ศาลกลับเอาข้อห้ามตาม ข้อ 100 มาใช้ ซึ่งตกลงแล้วสิทธิและข้อห้ามในการอุทธรณ์ ต้องเป็นกรณีที่กฎหมายบัญญัติให้เป็นที่สุด หรือถึงที่สุดกันแน่ หรือทั้งสองคำเหมือนกัน จากระเบียข้อดังกล่าวอาจสร้างความสับสนให้กับคู่กรณีได้ เพราะหากคู่กรณีอุทธรณ์คำสั่งที่มิได้บัญญัติให้ถึงที่สุดตามข้อห้าม แต่กลับถูกข้อห้ามนั้นมาบังคับกับคดีของตนเอง ซึ่งระเบียบข้อดังกล่าวผู้เขียนเห็นว่า ควรมีความชัดเจน เพราะเป็นเรื่องที่กระทบต่อสิทธิของประชาชน.
**************************************************
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
ดูทั้งหมด
