ครั้งที่ 281 1 มกราคม 2555 20:23 น.                 สำหรับวันจันทร์ที่ 2 มกราคม ถึงวันอาทิตย์ที่ 15 มกราคม 2555                 “โอกาสดีที่จะปฏิเสธการรัฐประหาร”                           สวัสดีปีใหม่ 2555 ครับ ขอให้ผู้ใช้บริการ www.pub-law.net ทุกคนมีแต่ความสุขและความสำเร็จตลอดปีใหม่นี้ และขอให้ประเทศไทยของเราผ่านพ้นจากวิกฤติต่าง ๆ ไปได้อย่างดีเรียบร้อยทุกอย่างครับ                  คงปฏิเสธไม่ได้ว่า ปี 2554 ที่ผ่านมา ประเทศไทยเราตกอยู่ใน “ฐานะลำบาก” หลาย ๆ เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการเมือง เศรษฐกิจ สังคม รวมไปถึงภัยพิบัติที่ร้ายแรงที่สุดครั้งหนึ่งของโลกก็ “เลือก” ที่จะมาเกิดขึ้นที่ประเทศไทย ทำให้เราขาดโอกาสในการ “เดินไปข้างหน้า” อย่างมาก ในรอบปีที่ผ่านมา การเมืองซึ่ง “แย่” มาตั้งแต่รัฐประหารปี พ.ศ. 2549 ก็ยังไม่ดีขึ้น แม้รัฐบาลประชาธิปัตย์จะ “ยุบสภา” แล้วเรามีการเลือกตั้งใหม่ ได้รัฐบาลใหม่เข้ามาบริหารประเทศ แต่ความวุ่นวายทางการเมืองก็ยังไม่จบสิ้นเสียที ยังคงวนเวียนอยู่กับปัญหาทักษิณ นิติรัฐ นิรโทษกรรม สองมาตรฐาน เลือกปฏิบัติ ด้วยเหตุนี้เองที่แม้เวลาจะผ่านไปกว่า 5 ปีแล้วก็ตาม การเมืองก็ยังไม่นิ่งอย่างที่ควรเป็น ประกอบกับรัฐบาลมีคน “คัดค้าน” อยู่มาก ไม่ว่าจะเสนออะไรหรือทำอะไร ทุกอย่างก็ดู “ผิดไปหมด” ภาวะต่าง ๆ ในบ้านเมืองเราจึงคงเป็นที่น่าวิตกอยู่เช่นเดิม                  ค่อนข้างแน่ว่า ปี พ.ศ. 2555 คงเป็นปีที่ยังคงวุ่นวายอยู่อย่างเดิม มี “ผู้รู้” หลายคนออกมาเขย่าขวัญพวกเราแล้วว่า น้ำจะท่วมหนักกว่าปีที่แล้ว มีคนหลายกลุ่มออกมาตั้งประเด็นว่าจะต่อต้านการแก้รัฐธรรมนูญกันแล้วทั้ง ๆ ที่ยังเป็นแค่ข่าว มีคนอีกจำนวนมากเรียกร้องให้พาคุณทักษิณฯ กลับประเทศโดยในขณะที่คนอีกจำนวนมากเช่นกันคัดค้านการที่จะปล่อยให้คุณทักษิณฯ เข้ามาประเทศไทยง่าย ๆ โดย “ไม่ติดคุก”  เพราะฉะนั้น ถ้ารัฐบาลขยับทำอะไรสักอย่าง ก็คงเป็นปัญหาไปหมด เป็นปัญหาที่เราคงปฏิเสธไม่ได้ว่ามีที่มาจากการรัฐประหาร 19 กันยายน 2549 ทั้งสิ้น                  แม้จะมีเสียงสะท้อนจากประชาชนและนักวิชาการหลายกลุ่มที่ไม่เห็นด้วยกับการรัฐประหาร แต่เราก็คงทำอะไรไม่ได้เพราะการทำรัฐประหารในบ้านเราเป็นสิ่งที่ถือกันว่าและรับรู้กันว่า “ถูกต้อง” ทั้ง “รูปแบบ” และ “เนื้อหา” ซึ่งคงไม่สามารถนำมาอธิบายอย่างละเอียดไว้ในที่นี้ได้ แต่อย่างไรก็ดี ในเวลาไม่ใกล้ไม่ไกลนี้เองที่เราอาจมีโอกาสทำให้การรัฐประหารกลายเป็น “สิ่งที่ผิดได้” โดย “องค์กร” ที่เคยยอมรับว่าการรัฐประหารนั้นเป็น “สิ่งที่ถูก” เป็นผู้ลงมือทำให้การรัฐประหารเป็นสิ่งที่ผิดครับครับ                  ในบทบรรณาธิการครั้งนี้ ผมจะขอเขียนเรื่องสำคัญเรื่องหนึ่งซึ่งจริง ๆ แล้วควรจะเกิดขึ้นในวันที่ 2 พฤศจิกายนที่ผ่านมาแต่ก็ต้องเลื่อนออกไปเป็นวันที่ 30 มกราคม ที่จะถึงนี้เพราะติดปัญหา “น้ำท่วม” นั่นก็คือเรื่องการพิจารณาคดีรถและเรือดับเพลิงโดยศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองซึ่งเรื่องนี้ผมมองว่าหากเป็นไปตาม “ข้อคิดเห็น” ที่ผม “ฝันถึง” โอกาสที่จะเกิดการปฏิวัติรัฐประหาร “ในวันข้างหน้า” ก็จะหมดไปโดยไม่ต้องไปเขียนหรือไปทำอะไรเลย เพราะนี่คือโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับประเทศไทย หาก “ศาล” ยินยอมพร้อมใจที่จะ “ปฏิเสธ” การรัฐประหารครับ                  คงต้องมาเรียงลำดับความเป็นมาของคดีรถและเรือดับเพลิงกันอย่างสั้น ๆ ก่อน เรื่องดังกล่าวเป็นเรื่องที่กรุงเทพมหานครซื้อยานพาหนะดับเพลิงและอุปกรณ์ในการบรรเทาสาธารณภัยจากบริษัทเอกชนที่มาจากประเทศออสเตรียในปี พ.ศ. 2546 และต่อมาได้มีสมาชิกสภาผู้แทนราษฎรร้องเรียนไปยังกรมสอบสวนคดีพิเศษและคณะกรรมการ ป.ป.ช. กรมสอบสวนคดีพิเศษได้ส่งสำนวนให้คณะกรรมการ ป.ป.ช. ในช่วงต้นเดือนกรกฎาคม 2549  จากนั้นเมื่อวันที่ 19 กันยายน 2549 คณะปฏิรูปการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข (คปค.) ได้ทำการยึดอำนาจการปกครองประเทศและได้มีการออกประกาศและคำสั่งจำนวนมากเพื่อนำมาเป็นเครื่องมือในการ “บริหารจัดการ” ประเทศในช่วงเวลาดังกล่าว คปค. ได้แต่งตั้งคณะกรรมการ ป.ป.ช. จำนวน 9 คน และได้แต่งตั้งคณะกรรมการตรวจสอบการกระทำที่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่รัฐ (คตส.) จำนวน 12 คนโดยให้มีอำนาจหน้าที่ในการตรวจสอบการดำเนินงานหรือโครงการที่ได้รับอนุมัติหรือเห็นชอบโดยบุคคลในคณะรัฐมนตรีหรือคณะรัฐมนตรีซึ่งพ้นจากตำแหน่งโดยผลของการรัฐประหารที่มีเหตุอันควรสงสัยว่าเป็นไปโดยทุจริตหรือประพฤติมิชอบ ซึ่ง คตส. ต้องดำเนินการให้แล้วเสร็จภายใน 1 ปีนับแต่วันที่ คปค. ได้มีประกาศแต่งตั้ง ดังนั้น คตส. จึงได้มีคำสั่งแต่งตั้งคณะอนุกรรมการไต่สวนเพื่อดำเนินการไต่สวนข้อเท็จจริงกรณีรถและเรือดับเพลิงดังกล่าว แต่ คตส. ก็ไม่สามารถสรุปสำนวนการสอบสวนคดีรถและเรือดับเพลิงให้แล้วเสร็จภายในเวลาที่กำหนดได้แม้ว่าจะได้รับการต่ออายุแล้วก็ตาม คตส. จึงได้ส่งมอบงานต่อให้กับคณะกรรมการ ป.ป.ช. ซึ่งก็เป็นชุดเดิมที่แต่งตั้งโดย คปค. นั่นเอง                  ภายหลังจากที่คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้รับโอนสำนวนคดีรถและเรือดับเพลิงจาก คตส. มาแล้ว คณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้มีคำสั่งแต่งตั้งคณะอนุกรรมการไต่สวนข้อเท็จจริงเพื่อดำเนินการไต่สวนข้อเท็จจริง ซึ่งต่อมาคณะกรรมการ ป.ป.ช. ก็ได้ส่งรายงานการไต่สวนข้อเท็จจริงถึงอัยการสูงสุดกล่าวหาบุคคลจำนวนหนึ่ง อัยการสูงสุดได้พิจารณารายงานดังกล่าวแล้วเห็นว่าไม่สมบูรณ์ จึงได้แจ้งข้อไม่สมบูรณ์ดังกล่าวไปยังคณะกรรมการ ป.ป.ช. ภายหลังจากที่อัยการสูงสุดและคณะกรรมการ ป.ป.ช. ได้ตั้งคณะทำงานเพื่อพิจารณาพยานหลักฐานที่ไม่สมบูรณ์และรวบรวมพยานหลักฐานให้สมบูรณ์ก็ปรากฏว่า คณะทำงานฝ่าย ป.ป.ช. กับคณะทำงานฝ่ายอัยการต่างก็ยังคงมีความเห็นไม่ตรงกันในการฟ้องหรือไม่ฟ้องผู้ต้องหาบางคน ในที่สุด คณะกรรมการ ป.ป.ช. จึงมีมติให้สภาทนายความเป็นผู้ทำหน้าที่ในการยื่นฟ้องคดีต่อศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองเมื่อวันที่ 25 กรกฎาคม 2554 ที่ผ่านมา                  นี่คือลำดับเหตุการณ์อย่างย่อ ๆ ของคดีรถและเรือดับเพลิงที่กำลังเข้าสู่กระบวนการพิจารณาของศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองในวันที่ 30 มกราคม ที่จะถึงนี้ครับ                  จากข้อเท็จจริงที่กล่าวไปแล้วข้างต้น จะเห็นได้ว่า คณะรัฐประหารได้ใช้อำนาจของตนเข้าไปเกี่ยวข้องกับคดีรถและเรือดับเพลิงในหลายส่วนด้วยกัน ไม่ว่าจะเป็นการแต่งตั้งคณะกรรมการ ป.ป.ช. และการแต่งตั้งคณะกรรมการ คตส. ซึ่งหากพิจารณาถึงการยอมรับการใช้อำนาจของคณะรัฐประหารซึ่งได้วางหลักไว้โดยศาลฎีกาในคำพิพากษาฎีกาที่ 1662/2505 ที่ว่า“ศาลฎีกาเห็นว่า เมื่อใน พ.ศ. 2501 คณะปฏิวัติให้ทำการยึดอำนาจปกครองประเทศไทยได้เป็นผลสำเร็จ หัวหน้าคณะปฏิวัติย่อมเป็นผู้ใช้อำนาจปกครองบ้านเมือง ข้อความใดที่หัวหน้าคณะปฏิวัติสั่งบังคับประชาชน ก็ต้องถือว่าเป็นกฎหมาย แม้พระมหากษัตริย์จะมิได้ทรงตราออกมาด้วยคำแนะนำและยินยอมของสภาผู้แทนราษฎรหรือสภานิติบัญญัติของประเทศก็ตาม ฉะนั้น ประกาศของคณะปฏิวัติฉบับที่ 21 ซึ่งประกาศคำสั่งของหัวหน้าคณะปฏิวัติบังคับแก่ประชาชนดังกล่าว จึงเป็นกฎหมายที่ใช้บังคับในการปกครองในลักษณะเช่นนั้นได้ จำเลยจึงอาศัยอำนาจตามประกาศฉบับนี้ทำการจับกุมควบคุมโจทก์ได้โดยชอบ” ก็จะพบว่า คำพิพากษาดังกล่าวถูกนำมาใช้เป็นฐานในการใช้อำนาจของคณะรัฐประหารเรื่อยมาจนกระทั่งปัจจุบัน แม้กระทั่งศาลฎีกาแผนกอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองเองก็ได้ยืนยันหลักดังกล่าวไว้ในคำพิพากษาคดีหมายเลขดำที่ อม.1/2551 คดีหมายเลขแดงที่ อม.10/2552 ว่า คปค. มีฐานะเป็นรัฏฐาธิปัตย์มีอำนาจเด็ดขาดแต่เพียงผู้เดียว                  อาจกล่าวได้ว่า การรัฐประหารถูกทำให้ “ชอบธรรม” โดยศาลฎีกาเป็นผู้ออกมาประทับตรารับรองก็ว่าได้ครับ !!!                  แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่า “ศาลไทย” จะรับรองผลการรัฐประหารดังที่ได้กล่าวไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าผู้พิพากษาทุกคนจะมีความเห็นสอดคล้องกับแนวคิดดังกล่าว ตัวอย่างที่สำคัญที่ผมได้เคยนำมาเขียนไว้ในบทบรรณาธิการครั้งที่ 226 “อย่างนี้ถึงจะเรียกตุลาการภิวัตน์ !!!” ก็คือ เมื่อวันที่ 28 กันยายน 2552 ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองได้มีคำพิพากษาคดี อม.9/2552 ในคดีที่นายยงยุทธ ติยะไพรัช จงใจยื่นบัญชีแสดงรายการทรัพย์สินและหนี้สิน และเอกสารประกอบด้วยข้อความอันเป็นเท็จหรือปกปิดข้อเท็จจริงที่ควรแจ้งให้ทราบ โดยศาลได้มีคำพิพากษาให้ลงโทษจำคุกนายยงยุทธ ติยะไพรัช เป็นเวลา 2 เดือน และปรับ 4 พันบาท แต่เนื่องจากไม่ปรากฏว่านายยงยุทธ ติยะไพรัช เคยต้องโทษจำคุกมาก่อน จึงให้รอการลงโทษไว้มีกำหนด 1 ปี                  เรื่องคงไม่มีอะไรมาก หากไม่มีผู้พิพากษาคนหนึ่งได้แสดงความเห็นของตนไว้ในคำวินิจฉัยส่วนตัว โดย 1 ใน 9 ผู้พิพากษาศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง คือ นายกีรติ กาญจนรินทร์ ได้กล่าวไว้ในคำวินิจฉัยส่วนตัวซึ่งผมขอคัดลอกมากล่าวซ้ำไว้ในที่นี้อีกครั้งหนึ่ง ดังนี้                  “ปัญหาต้องวินิจฉัยว่า ผู้ร้องมีอำนาจฟ้อง (ยื่นคำร้อง) คดีนี้หรือไม่ เห็นว่าอำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชน ศาลเป็นหนึ่งในอำนาจอธิปไตยซึ่งเป็นของประชาชน ศาลจึงต้องใช้อำนาจดังกล่าวเพื่อประชาชนอย่างสร้างสรรค์ในการวินิจฉัยคดีเพื่อให้เกิดผลในทางที่ขยายขอบเขตการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชน และหากศาลไม่รับใช้ประชาชน ย่อมทำให้ระบบกฎหมายและกระบวนการยุติธรรมถูกท้าทายและสั่นคลอน                  นอกจากนี้ศาลควรมีบทบาทในการพิทักษ์ความชอบด้วยกฎหมายรวมถึงพันธกรณีในการคุ้มครองสิทธิและเสรีภาพของประชาชนจากการใช้อำนาจโดยมิชอบและพันธกรณีในการปกปักรักษาประชาธิปไตยด้วย                  การได้อำนาจในการปกครองประเทศโดยวิธีการซึ่งมิได้เป็นไปตามวิถีทางของระบอบประชาธิปไตย กล่าวคือการได้อำนาจในการปกครองประเทศโดยความไม่ยินยอมพร้อมใจจากประชาชนส่วนใหญ่เท่ากับเป็นการล้มล้างระบอบประชาธิปไตย การปฏิวัติหรือรัฐประหารเป็นการล้มล้างรัฐธรรมนูญ เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 113 ย่อมเป็นการได้อำนาจในการปกครองประเทศโดยวิธีการซึ่งมิได้เป็นไปตามวิถีทางของระบอบประชาธิปไตย                  หากศาลรับรองอำนาจของบุคคลหรือคณะบุคคลที่ทำการปฏิวัติหรือรัฐประหารว่าเป็นรัฏฐาธิปัตย์แล้ว เท่ากับศาลไม่ได้รับใช้ประชาชนจากการใช้อำนาจโดยมิชอบและเพิกเฉยต่อการปกปักรักษาประชาธิปไตยดังกล่าวมาข้างต้น ทั้งเป็นการละเลยหลักยุติธรรมตามธรรมชาติที่ว่าบุคคลใดจะรับประโยชน์จากความฉ้อฉลหรือความผิดของตนเองหาได้ไม่ รวมทั้งเป็นการส่งเสริมให้เกิดการปฏิวัติหรือรัฐประหารเป็นวงจรอุบาทว์อยู่ร่ำไป ยิ่งกว่านั้นยังเป็นช่องทางให้บุคคลหรือคณะบุคคลดังกล่าวยืมมือกฎหมายเข้ามาจัดการสิ่งต่างๆ                  ข้อเท็จจริงเป็นที่ทราบกันโดยทั่วไปว่า ปัจจุบันอยู่ในกระแสโลกาภิวัตน์ นานาอารยะประเทศส่วนใหญ่ปกครองในระบอบประชาธิปไตย ซึ่งไม่ยอมรับอำนาจที่ได้มาจากการปฏิวัติหรือรัฐประหาร ฉะนั้น เมื่อกาละและเทศะในปัจจุบันเปลี่ยนไปแล้วจากอดีต ศาลจึงไม่อาจที่จะรับรองอำนาจของบุคคลหรือคณะบุคคลที่ทำการปฏิวัติหรือรัฐ ประหารว่าเป็นรัฎฐาธิปัตย์                  ด้วยเหตุผลดังกล่าวข้างต้น เมื่อข้อเท็จจริงเป็นที่รู้กันอยู่ทั่วไปเช่นกันว่า ผู้ร้องประกอบด้วยคณะกรรมการที่เป็นผลพวงของคณะปฏิรูปการปกครองในระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์เป็นประมุข (คปค.) แต่ คปค. เป็นคณะบุคคลที่ทำการปฏิวัติหรือรัฐประหาร เป็นความผิดตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 113 จึงเป็นการได้อำนาจในการปกครองประเทศโดยวิธีการซึ่งมิได้เป็นไปตามวิถีทางของระบอบประชาธิปไตยดังเหตุผลข้างต้น ย่อมไม่อาจถือได้ว่าเป็นรัฏฐาธิปัตย์ แม้จะได้รับการนิรโทษกรรมภายหลังก็ตาม หาก่อให้เกิดอำนาจที่จะสั่งการหรือกระทำการใดอย่างรัฏฐาธิปัตย์                  ผู้ร้องประกอบด้วยคณะบุคคลที่เป็นผลพวงของ คปค. ย่อมไม่มีอำนาจหน้าที่ตามพระราชบัญญัติประกอบรัฐธรรมนูญว่าด้วยการป้องกันปราบปรามการทุจริต พุทธศักราช 2542 ด้วยเช่นกัน ผู้ร้องจึงไม่มีอำนาจฟ้อง (ยื่นคำร้อง) คดีนี้ อำนาจฟ้อง (ยื่นคำร้อง) เป็นปัญหาเกี่ยวกับความสงบเรียบร้อย ศาลมีอำนาจหยิบยกขึ้นวินิจฉัย เมื่อวินิจฉัยดังนี้แล้ว ปัญหาว่าผู้คัดค้านจงใจยื่นบัญชีแสดงรายการทรัพย์สินและเอกสารประกอบด้วยข้อความอันเป็นเท็จและปกปิดข้อเท็จจริงที่ควรแจ้งให้ทราบหรือไม่ จึงไม่จำต้องวินิจฉัย”                  แม้ความเห็นดังกล่าวจะเป็นเพียงความเห็นของผู้พิพากษาเพียงคนเดียวที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงหลักที่ศาลฎีกาได้เคยวางเอาไว้ได้ แต่ความเห็นดังกล่าวก็เป็นความเห็นที่ “ถูกต้อง” ทางวิชาการซึ่งก็คงไม่มีใครปฏิเสธได้ ด้วยเหตุนี้เองที่ในช่วงเวลา 2 ปีเศษที่ผ่านมาจึงมีผู้นำเอาความเห็นของคุณกีรติฯ ไปใช้ในที่ต่าง ๆ มากมาย รวมถึงในการเรียนการสอนวิชากฎหมายมหาชนในมหาวิทยาลัยหลาย ๆ แห่งด้วยเพราะความเห็นดังกล่าวเปรียบเสมือนแสงเทียนในความมืดที่อย่างน้อยก็ทำให้เกิดความสว่างขึ้นในความคิดของคนกลุ่มหนึ่งได้ ซึ่งผมก็ค่อนข้างมั่นใจว่า คุณกีรติฯ คงไม่ใช่ผู้พิพากษาคนเดียวที่เห็นเช่นนั้น แต่คุณกีรติฯ เป็น “ผู้กล้า” ที่นำเสนอความคิดเห็นของตนเองออกมาในคำพิพากษาของตนครับ                  ในช่วงเวลา 2 - 3 เดือนข้างหน้านี้คงเป็นช่วงเวลาที่ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองจะพิจารณาคดีรถและเรือดับเพลิงซึ่งส่วนหนึ่งของคดีดังกล่าวก็มีที่มาจากการใช้อำนาจของคณะรัฐประหาร จริงอยู่ที่แม้ศาลฎีกาและศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองจะได้เคยรับรองความถูกต้องของสิ่งที่เกิดขึ้นจากการใช้อำนาจของคณะรัฐประหารเอาไว้ แต่นี่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุดโอกาสหนึ่งที่กำลังมาถึงในระยะเวลาอันใกล้ เป็นโอกาสที่เกิดขึ้นได้โดยไม่มีใคร “กล้า” โต้แย้ง เป็นโอกาสที่จะทำให้ผู้ที่จะทำรัฐประหาร “ไม่กล้า” ทำรัฐประหารอีกโดยไม่จำเป็นต้องไปนั่งเขียนอะไรมาควบคุมให้เสียเวลาเลย โอกาสที่ว่าจะมาถึงได้ก็ต้องอาศัยการที่ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมือง “พร้อมใจกัน” ปฏิเสธการรัฐประหารดังเช่นที่คุณกีรติฯ เคยทำมาแล้วครับ                  อย่างที่ผมเคยกล่าวไปแล้วในตอนต้นของบทบรรณาธิการครั้งนี้ว่า ข้อคิดเห็นของผมเป็นความฝันที่ผมอยากให้เกิดขึ้นและผมก็คิดว่าเป็นสิ่งที่ไม่ยากที่จะเกิดขึ้นด้วยเพราะหากอ่านคำวินิจฉัยของคุณกีรติฯ อย่างละเอียดก็จะพบว่า บรรดาเหตุผลทั้งหลายที่ปรากฏอยู่ในคำวินิจฉัยของคุณกีรติฯ เป็นเหตุผลที่ไม่ได้มีอะไรซับซ้อนซ่อนเงื่อนเลย รวมทั้งยังไม่ได้เป็นเหตุผลที่มีขึ้นเพื่อช่วยคนหรือกลุ่มคนให้หลุดพ้นจากความผิด แต่เป็นเหตุผลที่มีฐานทางกฎหมายสนับสนุนอย่างชัดแจ้ง นั่นก็คือ มาตรา 113 แห่งประมวลกฎหมายอาญาที่บัญญัติไว้ว่า                  “ผู้ใดใช้กำลังประทุษร้ายหรือขู่เข็ญว่าจะใช้กำลังประทุษร้ายเพื่อ                      (1)   ล้มล้างหรือเปลี่ยนแปลงรัฐธรรมนูญ                      (2)   ล้มล้างอำนาจนิติบัญญัติ อำนาจบริหาร หรืออำนาจตุลาการแห่งรัฐธรรมนูญ หรือให้ใช้อำนาจดังกล่าวแล้วไม่ได้ หรือ                      (3)   แบ่งแยกราชอาณาจักรหรือยึดอำนาจปกครองในส่วนหนึ่งส่วนใดแห่งราชอาณาจักร                    ผู้นั้นกระทำความผิดฐานเป็นกบฏ ต้องระวางโทษประหารชีวิต หรือจำคุกตลอดชีวิต”                  เพียงแต่ศาลฎีกาแผนกคดีอาญาของผู้ดำรงตำแหน่งทางการเมืองปฏิเสธการรัฐประหารเมื่อ 19 กันยายน 2549 และปฏิเสธการกระทำต่างๆ ที่เกิดจากหรือมีที่มาจากหรือเกี่ยวเนื่องกับการรัฐประหาร รวมทั้งนำเอาบทบัญญัติมาตรา 113 ข้างต้นมาใช้กับ คปค. ซึ่งเป็นผู้ทำรัฐประหารเมื่อวันที่ 19 กันยายน 2549 ทุกอย่างก็จะกลับเข้าสู่ทิศทางที่ถูกต้อง และต่อไปก็จะทำให้ผู้ที่จะทำรัฐประหารคิดหนักเพราะโทษของการรัฐประหารก็คือประหารชีวิตหรือจำคุกตลอดชีวิตครับ                                   นี่คือโอกาสดีที่ประเทศไทยจะปฏิเสธการรัฐประหาร เป็นโอกาสดีที่กำลังจะมาถึงในเวลาอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าครับ                           สัปดาห์นี้เรามีบทความมานำเสนอ 3 บทความด้วยกัน บทความแรกคือบทความเรื่อง “ปกิณกะ: ความรู้เกี่ยวกับกฎหมายป้องกันภาวะน้ำท่วมของเนเธอร์แลนด์เพื่อตอบสนองการจัดทำบริการสาธารณะด้านป้องกันและบรรเทาสาธารณภัย”  ที่เขียนโดยผู้ช่วยศาสตราจารย์ ศิริชัย มงคลเกียรติศรี ร่วมกับอาจารย์ปีดิเทพ อยู่ยืนยง  บทความที่สอง เป็นบทความของคุณวีรพัฒน์ ปริยวงศ์ ที่เขียนเรื่อง “น้ำท่วมถึงดูไบ - ใครฟ้องใครได้?” บทความที่สามเป็นบทความเรื่อง “เมื่ออดีตผู้นำประเทศต้องคำพิพากษาให้จำคุก” ที่เขียนโดย คุณชำนาญ จันทร์เรือง ผมขอขอบคุณเจ้าของบทความทั้งสามบทความด้วยครับ                           พบกันใหม่วันจันทร์ที่ 16 มกราคม 2555                           ศาสตราจารย์ ดร.นันทวัฒน์ บรมานันท์ พิมพ์จาก http://public-law.net/view.aspx?ID=1677 เวลา 19 เมษายน 2567 21:48 น. Pub Law Net (http://www.pub-law.net)